براساس گزارش BBC، مقامات استرالیایی اعلام کردند این کشتی برای بیش از دو ساعت سیگنال‌هایی که با نوع سیگنال‌های جعبه سیاه هواپیما همخوانی دارند را دوبار دریافت کرده‌است.
مارشال هوستون رئیس نیروی هوایی استرالیا که مسئولیت هدایت پروژه جستجو را به عهده دارد، ردیابی این سیگنال‌ها را امید‌بخش‌ترین نشانه‌هایی توصیف کرد که تاکنون کشف شده‌اند.
اما در عین حال وی اعلام کرد باید اطلاعات بیشتری به دست بیاید زیرا هنوز خود هواپیما کشف نشده‌است و باید به اطمینان بیشتری درباره این سیگنال‌ها دست یافت. این سیگنال‌ها از عمق چهار هزار و 500 متری دریا دریافت شده‌اند. اما تایید هویت سیگنال‌ها به چند روز زمان نیاز خواهد داشت.
این هواپیمای بوئینگ که در تاریخ هشتم مارچ 2014 کوالالامپور را به همراه 239 سرنشین به مقصد پکن ترک کرد، در میانه راه ناپدید شد و مقامات مالایی براین باورند هواپیما در بخشی از اقیانوس هند سقوط کرده‌است.
فرمانده هوستون اعلام کرد این سیگنال‌های جدید بااستفاده از تکنولوژی پیچیده متعلق به نیروی دریایی آمریکا که به کشتی اوشن شیلد متصل شده‌بود، ردیابی شد. این ابزار توانست دوبار این سیگنال‌ها را رصد کند و اولین سیگنال برای دو ساعت و بیست دقیقه دریافت شده و سپس ناپدید شده‌است.
پس از آن کشتی مسیر را دور زده و در مسیر بازگشت نیز سیگنالی مشابه را برای 13 دقیقه دریافت کرد. اوشن شیلد همچنان در آن منطقه حضور دارد اما هنوز موفق به رصد سیگنال دیگری نشده‌است.
باوجود کشف نشانه‌هایی که شاید بتواند جستجوگران را به هواپیمای ناپدید شده نزدیک‌تر سازد، معمای اصلی همچنان باقی است. این هواپیما با محو شدن از صفحه رادار در مسیری پرواز کرد که هیچ راداری قادر به ردیابی آن نباشد و سوال اینجا است که چرا کسی باید هواپیما را در مسیری هدایت کند که برای استتار از دید رادارها طراحی شده‌است؟ اکنون این هواپیما کجاست؟
محدودیتی که جستجوگران را تهدید می‌کند، زمان است زیرا هر لحظه، ساعت و یا هر روزی ممکن است فرستنده جعبه سیاه هواپیما از کار بیافتد و معمای پرواز MH370 مالزی برای همیشه حل نشده باقی بماند. باطری‌های نصب شده درون جعبه سیاه تنها 30 روز قادر به ارسال سیگنال هستند و پس از آن خاموش خواهند شد، این درحالی است که 29 روز از ناپدید شدن این هواپیما گذشته و جستجوگران با این امید که باتری‌ها چند روز بیشتر دوام بیاورند،به جستجوی خود ادامه می‌دهند.
